(Turkce klavyem olmadigi icin, Turkce karakterlerin bulunmayisini mazur karsilayin bu seferlik)
Lakin sizler de, mazosist degilseniz eger, havada duran dertleri alip, kendinize dert biriktirmediniz elbette. Onlar sizi buldu. Onlar size geldi hep. Hatta belki surekli sordunuz kendinize; "Neden hep benim basima bole seyler geliyo?" ya da "Neden bu kotu seyler bi tek benim basima geliyo?" ya da "Ben bunlari mi hak ettim?"
Belki de bi bosluga dustunuz, milyonlarcasi gibi. Bir seyleri ozlemeye, bir seylerden de sklmaya (bunu turkce karakterle yazarsam kufur yerim:) basladiniz. Ne cok insan bosluga dusuyo, dikkatli bi baktiniz mi? Bunun sebebini irdelemek lazim aslinda. Neden bunca insan, bunca insanin icinde, bunca hayat mesgalesi ortasinda, kosusturma arasinda bosluga duser? Konusmak lazim.
Inanin uzun yillar aklima bile gelmedi yazarken yalnizligimin gidisi, beni yanimda duran onlarca insanin degil de, elindeki veya karsisindaki bir ekranda okuyan insanlarin anladigi. Etrafinda dolasan o kadar insan, ama bir ekrandan anliyor seni okuyan.
Surada yazmamin en buyuk sebebi inanin bana hicbir sey degil, yalnizca dertlesmek. Hani bazen bir ya da birkac arkadasiniz olur ya sizi cok iyi anlayan ve her seyi yaninda konusmak icin, cayin demlenmesini bile bekleyemediginiz, cayin sekeri olmasa da yaninizdakinin muhabbetiyle bal olur ya hani o cay, iste ben burda o sicakligi hissetmek icin yaziyorum.
Ve ben sizi birakmama ragmen, sizler beni yalniz birakmadiniz ya, hem helal olsun hem de Allah hepinizden tek tek razi olsun. Uc yil boyunca usanmadan yazan vefakar insanlara da selamlar olsun.
Sohbetlerimize cay esliginde kaldigimiz yerden devam edelim canlar. Dertleselim yine.
Yakin zamanda eski tempomuzdaki gibi bulusalim, dertleselim, sohbet edelim. Sole guzel de bi cay demleyin, birlikte icelim.
Yakin zamanda tekrar gorusmek uzere canlar, cigerler ve tabii ki asla unutmadigim cigersizler.